عشق یعنی وقف کردن بی چشم داشت خویش. عشق یعنی خود را تماما بخشیدن به این امید که عشق ما در معشوق عشق بیافریند. عشق عملی براساس ایمان و اعتقاد است و او که ایمان و اعتقاد کمی دارد، از عشق نیز چیزی نمی داند. عشق کامل عشقی است که هر آنچه دارد می بخشد و چیزی در مقابل طلب نمی کند. مسلما این عشق با مسرت، آنچه را به او ارزانی می شود می گیرد، هر چه بیشتر بهتر، اما هرگز تقاضای گرفتن آنرا نمی کند. زیرا اگر انتظاری نداشته باشی و چیزی نخواهی هرگز فریب نمی خوری و مایوس نمی گردی. تنها زمانی که عشق طلبکار می شود درد از راه می رسد.
این عبارات بنیانی و ساده ای است، اما در عمل به واقع سخت و دشوار است. در میان ما آدمهای زیادی وجود ندارند که آنقدر با اعتماد باشند و در ازاء عشق بخشیدن، چشم داشتی نداشته باشند. جای تعجب نیست، از کودکی به ما آموخته اند که در برابر هر تلاش و کوششی در انتظار پاداشی باشیم. اگر کاری می کنیم طالب مزدی هستیم و گرنه دست از کار می کشیم. اگر نهالی می نشانیم، انتظار گل و میوه است و گرنه، نهال را بر می کنیم. اگر در برنامه ای وقت خود را سرمایه گذاری می کنیم در انتظار رضایت خاطری، یا تعریفی خواهیم بود، و گرنه از انجام دوباره آن سرباز می زنیم. در واقع انتظار پاداش، تنها انگیزه یادگیری است.
اما عشق از مقوله دیگری است، عشق تنها وقتی عشق است که بی چشم داشت ارزانی شود. مثلاً نمی توانی اصرار داشته باشی کسی را که دوست می داری حتما عاشق تو باشد، حتی فکرش هم خنده دار است، با این حال به طور ناخودآگاه این راهی است که بیشتر مردم در آن زندگی می کنند. اگر به راستی عاشق باشی، چاره ای نداری جز اینکه به راستی مومن باشی، اعتماد کنی، بپذیری و امیدوار باشی که عشق تو را پاسخی هست. اما هرگز اطمینان کامل و تضمینی وجود ندارد. اگر قرار باشد کسی برای عاشق شدن صبر کند تا از دریافت میزان عشقی مساوی مطمئن گردد، شاید ناگزیر باشد همه عمر در انتظار بماند.
در واقع اگر کسی در قبال عشقی که ارزانی می کند، چشم داشت داشته باشد مسلما در پایان مایوس می شود، زیرا بعید است که خیلی از آدمها بتوانند همه نیازهای او را برآورده سازند، حتی اگر عاشق و شیدای او باشند!

عشق ورزیدن یک انتخاب است

جای بسی تاسف است که بخشی از طبیعت انسانی این گونه است که امکاناتی را که داریم بدیهی می پنداریم و قدرشان را نمی دانیم مگر موقعی که آن ها را از دست بدهیم . سپس بر سر آنچه دیگر نمی تواند مال ما باشد گریه می کنیم و خودمان را به سبب وقت تلف کرده و از دست داده سرزنش می کنیم . 
چنانچه کسی را در زندگی تان دارید که جایگاه خاص و ویژه ای برایتان دارد عشق ورزیدن به او را هرگز به تاخیر نیندازید . 
عشق ورزیدن را حتی یک روز هم به تاخیر نیندازید . عشق ورزیدن را همین اکنون انتخاب کنید . شما هرگز برخلاف آنچه ممکن است فکر کنید وقت زیادی ندارید . عشق دیگران و تمام کسانی که شما را دوست دارند یک وام از طرف خداست . این امکان نیز وجود دارد که این وام هر لحظه از شما گرفته شود . این را نمی گویم که شما را بترسانم اما باور کنید . خودم هم دوست ندارم چنین مطلبی را بگویم ، اما این راه و رسم دنیاست . بسیار مهم است که از هر روز برای عشق ورزیدن استفاده کنید زیرا هر روز به حساب می آید . 
چرا باید همیشه یکی بمیرد تا خوبی و بزرگی اورا جشن بگیریم . چرا باید این قدر صبر کنیم و عشق و محبت و علاقه ی خودمان را روزی ابراز کنیم که دیگر آن شخص در میان ما نیست تا واژه های محبت آمیزمان را بشنود ؟ چرا خاطره ها و احساسات خودمان را هنگامی که آن شخص زنده و در میان ماست با این عمق و درجه و شدت هیچ وقت بیان نمی کنیم ؟
انسان هایی که در زندگی شما وجود دارند آیا به راستی می دانند که شما چقدر دوستشان دارید ؟ و چقدربه آنها احتیاج دارید ؟ هرگز آنقدر صبر نکنید که مرگ آن ها را از شما بگیرد . واژه های محبت آمیز را برای مراسم خاکسپاری آن ها نگه ندارید . عشق ورزیدن به آن ها را هرگز تا موقعی که دیگر در میان شما نیستند به تعویق نیندازید . همین امروز به آن ها عشق بورزید . 
چرا میهمانی مراسم زندگی به پا نمی کنیم ؟ چرا همیشه برای افراد مراسم مرگ و خاکسپاری به پا می کنیم ؟ می توانیم دوستان ، خانواده و همسایگان آن فرد را به میهمانی ویژه ای دعوت کنیم تا هر کس به نوبت مراتب تشکر و قدردانی و عشق خودش را نسبت به او در حضور همگان اعلام کند . 
شاید وقت آن رسیده است بیاموزیم در یادبود زندگی و نه مرگ ، مراسمی برگزار کنیم و لحظه هایی ناب را همین امروز و نه فردا خلق کنیم . 
به دور و اطراف خود نگاهی بیندازید ؛ کسی را خواهید دید که به عشق شما نیاز دارد . عشق خود را به او بدهید . آن لحظه است که عشق تان برای او موهبتی خواهد بود .